Try living in a room,where you are observing everyone. Their own language and gestures, and sometimes you also wonder if somebody is also observing you.
You realize that nobody will ever will, because you are not even looking. You are focusing on your own well-being, concentrating on what you have to do that is right for you.
I could try to figure everything out, seems like you, this paper, is the only one I could talk to. I'm living in the room, wherein people are suffocating. I feel suffocated whenever, I'm in that room where people are fond of each other, and you feel like a vacant stranger, listening to their own talks.
Ito ay isang istorya ng isang tao. Surely, napakaboring nito dahil mababasa ninyo itong mga iniisip ng isang babaeng nakaupo lang sa gilid, tahimik at walang sinasabi. Lagi nalang siyang nagmamasid sa paligid, parang sinisirado na niya ang kanyang pintuan, para hindi makikipagkapwa-tao.
Maiisip ninyo rin, na bakit siya ganoon. Meron din naman siyang mga kaibigan, ngunit kung saan may kinakailangan lang ito. Kung meron mang ipa-paannounce, may ipapaload, siya na ang no. 1 na dadangpanan. Meron din naman, pero if may mga kailangan lang ang pakay ng mga tao sa paligid niya.
Eto siya ngayon, nag-iisip. Conyo mang basahin, dahil "Taglish", (Tagalog-english) ang pagkasulat. Sige nalang, wala siyang magawa kundi aksayahin itong, "Mygel" na ballpen niya.
Ang daldal pala ng mga tao sa paligid. Paano nila nakakaya iyon?....
No comments:
Post a Comment